პუბლიკაციები
ჭაჭია: საქართველოს დღევანდელი ხელისუფლება საქართველოს აღიქვამს გეოგრაფიულ სივრცედ, რომ-ლის მდებარეობა ხელსაყრელია მსოფლიო ძალების მიერ საკუთარი გეოპოლიტიკური და გეოეკონომიკური კონსტრუქციების რეალიზაციისთვის

  თანამემამულენო! გამოჩენილი პოლიტოლოგის, გამორჩეული ინტელექტუალის და გულმხურვალე მამულიშ-ვილის, ბატონი ალექსანდრე ჭაჭიას ეს ინტერვიუ არახალია, ძველია, მაგრამ დღესაც უაღრესად აქტუალუ-რია! ამიტომ, მივმართავ საზოგადობრიობის გონებაგახსნილ წარმომადგენლებს, რომ არ დაიზარონ და ძა-ლიან დიდი ყურადღებით გადაიკითხონ ის! აი, მერე კი, გააკეთონ მისი შესაბამისი ანალიზი და გამოიტა-ნონ ადეკვატური დასკვნაც ამ ბრძენკაცის ნააზრევიდან!.. მასალა აღებულია „ქართული პრესის ელექტრო-ნული არქივიდან“...

ზურაბ კვარაცხელია

ნახევრის ნახევარი გახდა საქართველო, - ამ გულისმომკვლელ სინამდვილეს გაზაფხულის პირველ დილასაც, იმედს და რწმენას დანატრებულ ქვეყანაში, ვერსად გაექცა თვით სიკეთით გამორჩეული მწერალი გოდერძი ჩოხელიც. ამ გაზაფხული-დან, იმ გაზაფხულიდან თუ არა, იმის იქითა გაზაფხულიდან მაინც გადმოგვეხედოს ერთიანი საქართველოსთვისო, - ესეც სინამდვილის გამოძახილი იყო. ასეთ ქვეყანაში კი, სადაც ყველა ციხესიმაგრე და ციტადელი (ლამის იმედის კოშკიც) და-ცემულია, მართლაც არავინ უწყის, რომელ ნანგრევქვეშ მოჰყვა სიმართლე, ან რომელი დათმობილი სათოფურიდან გვიმზერს ახალი საფრთხე. ამ სიმართლისა და საფრთხის თავისეულ ხედვას გვიზიარებს პოლიტოლოგი ალექსანდრე ჭაჭია.

- აფხაზეთის ომის დაწყებიდან დღემდე ქართველმა პოლიტიკოსებმა ყველაზე დიდი მონდომებით და წარ-მატებით მხოლოდ ის შეძლეს, დრო და ჟამის შესატყვისად ემტკიცებინათ, რომ ეს ომი გარდაუვალი იყო და მისი თავიდან აცილება - შეუძლებელი. ამის პასუხად კი ისევ და ისევ აქტუალურია შეკითხვა, ნუთუ მართლა გარდაუვალი იყო აფხაზეთის ომი, მით უმეტეს, რომ ჩვენთვის ძველთაგან ცნობილი იყო რუსეთის ინტერესები საქართველოში, მთლიანად კავკასიაში და ამას რუსი პოლიტიკოსები თუ სამხედროები არც მა-ლავდნენ. ამის დასტურად ბოლო დროს ხშირად მოიხმობენ ხოლმე მრავალთაგან ერთ-ერთის - გენერალ სიტინის მიერ ჯერ კიდევ გასული საუკუნის დასაწყისში გაკეთებულ აშკარად ანტიქართულ გამონათქვამებს.

- სიტინი სულაც არ ყოფილა ისეთი მნიშვნელოვანი ფიგურა, რომ მისი სიტყვების მიხედვით ვიმსჯელოთ. თუმცა, შო-რეულ ისტორიას თავი დავანებოთ და პირდაპირ აფხაზეთის ომის მიზეზებით დავიწყოთ:

საქართველოს სოციალისტური რესპუბლიკისგან აფხაზეთის გამოყოფა და მისთვის ისეთივე სტატუსის მინიჭება, როგო-რიც ჩრდილოეთი კავკასიის რესპუბლიკებს აქვთ, თურქეთის გენერალური შტაბის მიერ 50-60-იან წლებში შემუშავებული სტრატეგიული გეგმის ნაწილი იყო.

გახსოვთ, ალბათ, 1978 წელი, როდესაც აფხაზებმა კატეგორიულად დააყენეს საქართველოს რესპუბლიკისგან აფხაზეთის გამოყოფის და რუსეთთან შეერთების საკითხი. ამ სურვილს თავიდან დიდი მხარდაჭერით შეხვდნენ საბჭოთა კავშირის ხელ-მძღვანელ ეშელონებში. მაგრამ მერე, ორ-სამ დღეში ყველაფერი რადიკალურად შეიცვალა და შეიცვალა იმიტომ, რომ საქ-მეში ჩაერია საბჭოთა კავშირის კგბ. მან პოლიტბიუროს გააცნო თურქეთის გენერალური შტაბის გეგმა, რომლის თანახმად, აფხაზეთი ახალი სტატუსის შეძენის შემდეგ, ჩრდილოეთ კავკასიის რესპუბლიკებთან ერთად, მთიელ ხალხთა კონფედერა-ციაში უნდა გაერთიანებულიყო. მოგვიანებით კი უნდა დამდგარიყო ამ კონფედერაციის რუსეთიდან გამოყოფის საკითხი. მას-ზე გავლენას, ბუნებრივია, თურქეთი განახორციელებდა.

ეს იყო თურქეთის სტრატეგიული გეგმის ნაწილი, რომელიც შემდეგ ნატოს სტრატეგიულ გეგმაში შევიდა. ნატო ყველა ხერხს მიმართავს რუსეთის დასასუსტებლად, ამ რეგიონიდან მოსაკვეთად.

ამ გეგმის თაობაზე ედუარდ შევარდნაძემ 1978 წელს შეიტყო. იგი დაუყოვნებლივ გაფრინდა მოსკოვში, სადაც ეს ინფორ-მაცია სსრკ ცენტრალური კომიტეტის პოლიტბიურომ საკავშირო კგბ-ს ხელთ არსებულ მასალებთან ერთად განიხილა. მე-ორე დღეს კაპიტონოვი ჩაფრინდა სოხუმში და აფხაზებს გარკვევით უთხრა, რომ აფხაზეთი ნებისმიერ შემთხვევაში საქარ-თველოს შემადგენლობაში რჩებოდა.

ამ ფაქტის გახსენებით იმის თქმა მინდოდა, რომ ედუარდ შევარდნაძე დიდი ხანია საქმის კურსშია. მან იცოდა, რომ არც თურქეთის და, მით უმეტეს, არც ნატოს სტრატეგია იცვლება ყოველ წელიწადს და არც ათ წელიწადში ერთხელ.

რაც შეეხება აფხაზეთის ომის დაწყებას და რუსეთის როლს ამაში, ომის დაწყების წინა დღეს, 13 აგვისტოს ბიჭვინთა-ში ვიყავი ჩასული ჩემი ერთი უნივერსიტეტელი (დავამთავრე მოსკოვის ლომონოსოვის უნივერსიტეტი) მეგობრის სანახავად. ის იმ დროს ელცინის ერთ-ერთ თანაშემწედ მუშაობდა. საუბრისას მან მითხრა და, სხვათა შორის, ამას საჯაროდ პირვე-ლად ვამბობ: თქვენ ძალით არ უნდა შეხვიდეთ აფხაზეთში, თუ არადა, იძულებულნი ვიქნებით, ჩავერიოთ, რადგან თუ არ ჩავერიეთ, გამოდის, რომ ასე მთელ კავკასიას დავკარგავთ.

ასე რომ, რუსეთის ხელისუფლებისთვისაც მოულონელი იყო, რომ აფხაზეთის ომის პროვიცირება საქართველოს მხრიდან მოხდებოდა.

- იმ დროს, როდესაც საქართველოსა და თურქეთს შორის გამოკვეთილად კეთილმეზობლურ და კეთილ-მეგობრულ ურთიერთობას ესმება ხაზი, რამდენად მიზანშეწონილად მიგაჩნიათ ამ საკითხზე ასე ღიად ლა-პარაკი?

- თუ ობიექტური სურათი გვაინტერესებს, რა მოხდა აფხაზეთში, მაშინ ბოლომდე უნდა ვთქვათ სიმართლე. მე, რა თქმა უნდა, არა მაქვს დოკუმენტური მასალა, რომ თურქეთი მონაწილეობდა აფხაზეთის ომში, ან რომ მისი ზეგავლენით დაიწყო ეს ომი. შესაძლებელია, კონკრეტულად მას არც არაფერი გაუკეთებია და სულ სხვა ემისრებმა, საერთაშორისო ორგანიზა-ციების წარმომადგენლებმა, ან სულაც ჩვენში არსებულმა ძალებმა იმოქმედეს თურქეთის, ნატოს ინტერესების გათვალის-წინებით. არავის არაფერს ვაბრალებ, ვლაპარაკობ ობიექტური სტრატეგიული სურათის, თურქეთის სტრატეგიული ინტერე-სის შესახებ ამ რეგიონში.

ჩვენს მეზობელ ქვეყნებს შორის თურქეთი ნატოს წევრი ქვეყანაა და შეერთებულმა შტატებმა დიდი ხანია იგი რეგიონულ ზესახელმწიფოდ აღიარა, კავკასიაზე გავლენის გავრცელების უფლებით. თურქეთი ამერიკის ძლიერი სტრატეგიული მოკავ-შირეა და როგორც არ უნდა ვთხოვდეთ ამერიკას დახმარებას, იგი ამ რეგიონში ყოველთვის თურქეთის ინტერესების გათ-ვალისწინებით იმოქმედებს. ეს აქსიომაა და ზეპირად უნდა ვიცოდეთ.

თურქეთს რომ სტრატეგიული ინტერესები აქვს საქართველოში, მთელ კავკასიაში და მის განხორციელებაზე ზრუნავს, ამა-ში უცნაური არც არაფერია, მაგრამ, ამ შემთხვევაში უმთავრესია საქართველოს ხელისუფლების პოზიცია, უნდა იცოდეს თუ არა მან მეზობელი ქვეყნების სტრატეგიული ინტერესები და უნდა მოქმედებდეს თუ არა ამ ინტერესების გათვალისწი-ნებით?

- მაგრამ, უპირველესად, და თანაც ასე გამოკვეთილად ხომ რუსეთსაც ჰქონდა და აქვს სტრატეგიული ინ-ტერესები ამ რეგიონში. და თუ თურქეთის მიერ აფხაზეთის ომში მონაწილეობის კონკრეტული ფაქტები არ არსებობს, დადასტურებულია, რომ რუსეთი თავისი ცოცხალი ძალითა და ტექნიკით იბრძოდა აფხაზეთში, თავისი თვითმფრინავებით ბომბავდა ჩვენს პოზიციებს და ქალაქებს. მაინც რა ხდებოდა, რუსეთი აფხაზეთ-ში თურქეთის ინტერესების სასარგებლოდ და საკუთარი ინტერესების წინააღმდეგ იბრძოდა?

- იმ დროისათვის რუსეთის ხელისუფლებას მთლიანად დასავლეთი აკონტროლებდა. რუსეთს საგარეო საქმეთა მინისტრად ჰყავდა კოზირევი, რომელიც პირდაპირ აცხადებდა, რომ ნატო ერთადერთ სტრატეგიულ ძალად უნდა დარჩეს მსოფლიოში. მაგრამ დავანებოთ ამ ყველაფერს თავი, შევეშვათ ყოველგვარ მესამე ძალას, რომელსაც ხშირად მოვუხმობთ ხოლმე და ერ-თხელ კიდევ ვიკითხოთ: არსებობდა საქართველოში მეტად თუ ნაკლებად მოაზროვნე ისეთი ადამიანი, რომელმაც არ იცო-და, რომ აფხაზეთში იარაღით შესვლა ომს მოასწავებდა და იქ ძალთა განლაგება, რუსეთის ბაზის გათვალისწინებით, ჩვენ-თვის აშკარად არასახარბიელო იქნებოდა?

მიუხედავად ამ რეალობისა, ეს მაინც ჩაიდინეს, რამაც უზომოდ დააბნია საქართველოს მოსახლეობა და ამ დაბნეულობას თითქმის მთელი წლის განმავლობაში ვერ დააღწია თავი. დაბნეულობას, ძირითადად, შევარდნაძის ფაქტორი იწვევდა. ვე-რავის წარმოედგინა, რომ შეიძლებოდა შევარდნაძეს ასეთი სტრატეგიული შეცდომა დაეშვა, უფრო მეტიც, ასეთი დანაშა-ული ჩაედინა ერის წინაშე.

მას აქეთ, წლების განმავლობაში, ქართულ საზოგადოებაში გაბატონდა ერთი მოარული ფრაზა: შევარდნაძეს რაღაც აქვს ჩაფიქრებული, შევარდნაძემ იცის, რას აკეთებს. ეს არის საბედისწერო ფრაზა, რომელიც თან ახლდა ყველა პრობლემას და, მით უმეტეს, აფხაზეთის პრობლემას. ფრაზა, რომელმაც მთლიანად მონუსხა და აპათიაში ჩააგდო საზოგადოება. ფრაზა, რომ-ლის ზეგავლენითაც საზოგადოება პროცესებში აქტიურად ვერ ერთვებოდა. თუმცა, ყველა აშკარად ხედავდა, რომ ვიღუპე-ბოდით, აფხაზეთი იკარგებოდა.

მიაქციეთ ყურადღება თვით აფხაზეთის დაკარგვის პროცესს: ყველა მოლაპარაკება, ყველა ხელმოწერილი დოკუმენტი ქარ-თული მხარის საზიანო აღმოჩნდა.

საინტერესოა, რას ნიშნავს ეს ყველაფერი, ჯარის ასე უპასუხისმგებლოდ და გაუთვითცნობიერებლად შეყვანა აფხაზეთ-ში, ქართველი მეომრების განიარაღება და ამის შემდეგ სოხუმის ბუნებრივი დაცემა, ტერიტორიის დიდი ნაწილის უბრძოლ-ველად დატოვება? არავის არაფერს ვაბრალებ, მაგრამ ბოლოს და ბოლოს, ხომ უნდა აიხსნას ეს ყველაფერი.

- თქვენ, ალბათ, იმას გულისხმობთ, რომ ვიდრე არ გამოძიებულა და ბურუსით არის მოცული, რა მოხ-და და რატომ მოხდა აფხაზეთში, ბურუსში იქნება მისი მომავალიც.

- ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც პასუხისმგებლობის არანაირი სისტემა, პასუხისმგებლობის არანაირი მექანიზმი არ არსებობს. მით უმეტეს, როცა საკითხი ქვეყნის პირველ პირს შეეხება, ამიტომ ამ ეტაპზე არავითარი აზრი არა აქვს აფხა-ზეთის ომის მიზეზ-შედეგების შესწავლას, რაღაცების მტკიცებას.

დააკვირდით, რა ხდება ბოლოდროინდელ საქართველოში: დაიღუპა ათიათასობით ქართველი, დაიკარგა ტერიტორიის მნიშ-ვნელოვანი ნაწილი, გაიძარცვა და განადგურდა ქვეყნის ეკონომიკური და ინტელექტუალური პოტენციალი, ცხოვრების აუტა-ნელი პირობების გამო, ემიგრირებულია მილიონზე მეტი მოქალაქე, შიმშილი და სიღატაკე ჩვეულებრივ მოვლენად ქცეუ-ლა, მაგრამ ამის გამო ხელისუფლებაში მყოფთაგან პასუხი არავის უგია.

არადა, ქვეყანაში პოზიტიური ძვრები შეუძლებელია ხელმძღვანელი კადრების პასუხისმგებლობის საკითხის გადაწყვეტის გარეშე და ამიტომაც მრავალგზის ნათქვამს გავიმეორებ: აუცილებელია კადრების პერსონალური პასუხისმგებლობის შესა-ხებ კანონის მიღება. ქვეყანაში არსებულ კატასტროფულ ვითარებაში კი ყველა მხოლოდ „გუნდურ პრინციპზე“, „გუნდურ პასუხისმგებლობაზე“ ლაპარაკობს. თუ ასეა, მაშინ მოქალაქეთა კავშირი პოლიტიკური არენიდან უნდა წავიდეს, ხოლო მი-სი წარმომადგენლები - სახელმწიფო სტრუქტურებიდან.

ჩვენი ქვეყნის დღევანდელმა მმართველებმა კარგად უწყიან, რომ ხალხი თანდათან ყველაფერს ეგუება და რა დანაშაულებ-რივი ქმედებაც უნდა ჩაიდინოს ხელისუფლებამ, საზოგადოებას პროტესტის თავიც არა აქვს. ქართული საზოგადოების დი-დი ნაწილი შეეგუა იმ აზრსაც, რომ აფხაზეთი დაკარგულია. აფხაზეთის სამშვიდობო პროცესი ხელისუფლებამ ხელოვნუ-რად გააჭიანურა იმიტომ, რომ ხალხი ჯერ არ იყო მზად ნებისმიერი ტრაგიკული შედეგის მისაღებად. ახლა, როგორც ჩანს, დამშეული და გაყინული მოსახლეობა ყველაფრისთვის მზად არის. მაგრამ ამ დროს ჯანსაღ პოლიტიკურ ძალებს გააქტი-ურება მართებთ, რომ არ დაუშვან იმისი იურიდიული გაფორმება, რაც ამ ხელისუფლებამ ჩაიდინა.

- როგორ წარმოგიდგენიათ ამ უმძიმესი მდგომარეობიდან გამოსავალი და საერთოდ, რამდენად შესაძლებ-ლად მიგაჩნიათ აფხაზეთის დაბრუნება?

- აფხაზეთის დაბრუნება ყველას თავისებურად ესმის. ბევრს მისი დაბრუნება წარმოუდგენია პირვანდელი სახით, იმ ყვე-ლაფრით, რაც იყო, ეს კი არასოდეს მოხდება. ამ აზრს უნდა შევეგუოთ, მიწა და ზღვა სამშობლო არ არის, სამშობლო არის ის საზოგადოება, რომელშიც ცხოვრობ. აფხაზეთის საზოგადოება კი იმ სახით, რა სახითაც არსებობდა, არასოდეს განმე-ორდება.

სინამდვილეში როგორ უნდა მოვიქცეთ, რისი გაკეთება შეგვიძლია?

თურქეთის ინტერესი გასაგებია და მასში ვერაფერს შევცვლით. მას შეიძლება, მხოლოდ ერთი - რუსეთის სტრატეგიული ინტერესი დავუპირისპიროთ, რომ მას ფსოუზე ნატოსთან და თურქეთთან საზღვარი არ ჰქონდეს, ვინაიდან, მხოლოდ იდი-ოტებმა შეიძლება არ დაიჯერონ, რომ თუ საქართველო ნატოში გაწევრიანდება, ეს უკანასკნელი კი საქართველოში თავის ჯარებს შემოიყვანს ფსოუზე ჩასაყენებლად, ეს აუცილებლად თურქეთის ჯარი იქნება. ამ რეგიონში ნატოს წევრი ქვეყანა თურქეთია და, როგორც ზემოთაც ვთქვი, ამერიკის შეერთებულმა შტატებმა დიდი ხანია თურქეთი რეგიონულ ზესახელმწი-ფოდ აღიარა - კავკასიაზე გავლენის გავრცელების უფლებით.

ამ ინტერესებიდან გამომდინარე, ჩვენ უნდა შევძლოთ რუსეთის გამოყენება საიმისოდ, რომ არ დაუშვას (შესაბამისი ბერ-კეტები, ჯერჯერობით, აქვს) აფხაზეთში სხვა ერების ჩასახლება. ეს, უპირველესად, თურქებს შეეხებათ.

- აფხაზების მიერ მუჰაჯირების დაბრუნებას გულისხმობთ?

- თუნდაც ამას და ეს პროცესი უკვე დაწყებულია. რუსეთმა, ასევე, არ უნდა დაუშვას, რომ აფხაზეთში ჩრდილოეთი კავ-კასიის ხალხები და სომხები ჩასახლდნენ. ეს ყველაფერი, რა თქმა უნდა, შესაძლებლად მიმაჩნია იმ შემთხვევაში, თუ სა-ქართველოს ხელისუფლებაში მოვა ეროვნული ძალა. ამის შემდეგ უნდა დაიწყოს მოლაპარაკება რუსეთთან, რათა დაუყოვ-ნებლივ დაბრუნდნენ აფხაზეთში დევნილები და, პარალელურად, გაიხსნას სატრანსპორტო მაგისტრალი.

- და ეს ყველაფერი აფხაზების იურისდიქციის ქვეშ?

- დიახ, ამ ეტაპზე უკეთეს სხვას ვერაფერს გავაკეთებთ. ხშირად ამბობენ, რომ სამეგრელოს გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს აფხაზეთის პრობლემის მოგვარებაში. ეს ასეც არის, მაგრამ არა იმ თვალსაზრისით, რომ სამეგრელო დაირაზმება და შევა აფხაზეთში. არა, ეს ზღაპარია. საქმის რეალური არსი სხვა რამეა: სამეგრელო სასიცოცხლოდ არის დაინტერესებული აფხაზეთთან ეკონომიკური ურთიერთობით და აფხაზეთის გავლით რუსეთში გასვლით. აფხაზეთის დაკარგვით და სატრან-სპორტო გზების გადაკეტვით სამეგრელო გეოპოლიტიკურ და გეოეკონომიკურ ჩიხში აღმოჩნდა. სამეგრელოს მომავალი არ გააჩნია, ის დაიღუპება, თუ არ გაიხსნა მაგისტრალები და სავაჭრო გზა ჩრდილოეთისკენ. ამიტომაც, სამეგრელოს მოსახლე-ობის სასიცოცხლო ინტერესისა და, ამასთანავე, მისი სიცოცხლისუნარიანობის გათვალისწინებით, შეიძლება დაბეჯითებით ვთქვათ, რომ მას შეუძლია აფხაზეთის ეკონომიკური ათვსება. სამეგრელოს სხვა გამოსავალი არა აქვს. ასევე, აფხაზებს, რო-მელთაც ამ ტერიტორიის დამოუკიდებლად ათვისების უნარი არ შესწევთ, სხვა გამოსავალი არა აქვთ, გარდა იმისა, რომ აფხაზეთში ვიღაცები უნდა შესახლდნენ. და თუ ეს ვიღაცები - თურქები, სომხები და სხვები იქნებიან, ჩვენ ვერასოდეს დავიბრუნებთ აფხაზეთს, რადგან ისინი ყველანაირი ნიშნით ჩვენზე ძლიერები არიან. ამიტომაც ჩვენ არ გვაქვს უფლება, არ გამოვიყენოთ რუსეთის გავლენა აფხაზეთზე, რათა, ვიმეორებ, მან არ დაუშვას სხვა ერების ჩასახლება აფხაზეთში და არ დავიწყოთ რუსეთთან ამ თვალსაზრისით მოლაპარაკება.

- მაგრამ სხვა რომელ მოლაპარაკებაზე მიღწეული შეთანხმება შეუსრულებია რუსეთს, რომ ეს შეასრუ-ლოს? ან ნუთუ თქვენ გჯერათ, რომ რუსეთი, რომელიც საუკუნეების მანძილზე იბრძოდა ამ შედეგისთვის, ახლა შეიცვლის ზრახვებს და აფხაზეთს დაგვიბრუნებს?

- რუსეთი არაფერსაც არ დაგვიბრუნებს, მაგრამ საქმე ისაა, რომ თუ მოვლენები ასე განვითარდა, რუსეთიც ვერ იქნება აფხაზეთის პატრონი.

- თუ ასეა, თქვენ როგორ ატყობთ, რუსეთს გაცნობიერებული აქვს ეს ყველაფერი?

- რუსეთში მოდის ხელმძღვანელების ახალი თაობა, რომელიც უფრო მეტად არის თავისუფალი ამერიკის და ნატოს გავ-ლენისაგან. ცნობილია, რომ აფხაზეთის ომის პერიოდში და შემდეგაც რუსეთის ხელისუფლებაში, ძირითადად, იყვნენ ნა-ტოსა და ამერიკის, დასავლეთის ინტერესების გამომხატველი პირები. თუნდაც კოზირევის მაგალითი ყველაფერს ნათელს ჰფენს. დღეს სიტუაცია იცვლება, მაგრამ ამასთანავე, დღეს რუსეთში პოლიტიკური ისტებლიშმენტის უმეტესობა მიიჩნევს, რომ რუსეთმა უნდა დატოვოს კავკასია, რომ რუსეთს არ უნდა ჰქონდეს აქ სტრატეგიული ინტერესი. რუსეთს არ სჭირდე-ბა კავკასია. ეკონომიკური თვალსაზრისით, ეს ასეც არის, კავკასია რუსეთისთვის ზედმეტი ტვირთია. მაგრამ მინდა გითხრათ, რას ნიშნავს ეს ჩვენთვის: თუ რუსეთს არ ექნება სტრატეგიული ინტერესები კავკასიაში, შესაბამისად, საქართველოში, რა-ზეც ჩვენ შეგვიძლია გონივრულად ვითამაშოთ, თუ, რა თქმა უნდა, გვეყო გონიერება, ცუდად წაგვივა საქმე. უფრო კონკრე-ტულად, თუ ჩვენს რეგიონში მხოლოდ ერთ მხარეს - რუსეთს ან დასავლეთს ექნება სტრატეგიული ინტერესები, მაშინ სა-ქართველო დაიღუპება.

საქართველოს სიცოცხლისუნარიანობა განპირობებულია მხოლოდ და მხოლოდ იმით, რომ აქ ორი დიდი ქვეყნის ინტე-რესები იკვეთება. მხოლოდ მათ ბალანსზე შეგვიძლია შევინარჩუნოთ სახელმწიფოებრიობა და, საერთოდ, ერი. როგორც კი რუსეთი ან დასავლეთი, ერთი მათგანი უარს იტყვის აქ თავის სტრატეგიულ ინტერესზე, მეორე გადაგვყლაპავს, მოგვსპობს, გაგვანადგურებს.

- უამისოდაც, რუსეთის პოლიტიკა აშკარა განადგურებით გვემუქრება.

საუბრის დასაწყისში თქვენ გენერალ სიტინის ხსენებამ გაგაღიზიანათ. რას იტყოდით ალექსანდრ დუგინ-ზე, „გეოპოლიტიკის საფუძვლების“ ცნობილ ავტორზე, რომელიც მთელ მსოფლიოს სახმელეთო და საზღ-ვაო ძალაუფლების ქვეყნებად ჰყოფს. მისი კვალიფიკაციით, სახმელეთო ქვეყნები ტრადიციების, წეს-ჩვეუ-ლებების ერთგულებით გამოირჩევიან საზღვაო ქვეყნებისგან და იგი აღმოსავლეთსა და დასავლეთს შორის დაპირისპირების ძირითად საფუძველსაც სწორედ ამაში ხედავს. ალექსანდრე დუგინი, ამ მოძღვრების თა-ნახმად, საქართველოს „თავისი ისტორიულ-კულტურული, რელიგიური და ეთნიკური იდენტურობით“ რუს-ეთთან ერთად სახმელეთო (ევრაზიულ) სახელმწიფოთა რიცხვს მიაკუთვნებს და იმავე წიგნში ამის შემდეგ მაინც არაფერი აფერხებს, ჩამოაყალიბოს „კავკასიის ახლებურად მოწყობის გეგმა“, საქართველოს „რუსეთ-თან კონფედერაციული გაერთიანების“ აუცილებლობა. უფრო მეტიც, იგი ამბობს, რომ საბოლოოდ საქარ-თველო უნდა დაიყოს ორ ნაწილად: სოხუმი და ბათუმი შეუერთდეს კრასნოდარის მხარეს, ცხინვალი და თბილისი სტავროპოლის მხარეს.

- მაპატიეთ, მაგრამ დუგინი იტყვის იმას, რაც მას მიაჩნია საჭიროდ. არიან კიდევ სხვებიც, მაგრამ ისინი თავიანთი ქვეყ-ნის ინტერესებით ხელმძღვანელობენ და ასევე უნდა მოვიქცეთ ჩვენც. უნდა ვიხელმძღვანელოთ ჩვენი ქვეყნის ეროვნული ინტერესებით და ამისთვის გამოვიყენოთ მათი სტრატეგიული ინტერესები. ყოველივე ამის გათვალისწინებით, შევიმუშავოთ ჩვენი ეროვნული კონცეფცია და დავუპირისპიროთ იგი დუგინის თუ სხვების კონცეფციებს.

- ბატონო ალექსანდრე, თქვენ როგორ ფიქრობთ, საქართველოს ხელისუფლებას აქვს თუ არა ამგვარი ეროვ-ნული კონცეფცია, ქაღალდზე ჩამოყალიბებული თუ არა, მოაზრებული მაინც?

- თქვენმა გაზეთმა უკვე გამოაქვეყნა საქართველოს ეროვნული კონცეფციის ჩემეული პროექტი: „საქართველოს ეროვნულ-სა-ხელმწიფოებრივი განვითარების სტრატეგია და ეროვნული იდეა“. მანამდე წლების მანძილზე მოვუწოდებდი საქართველოს ხელისუფლებას, პრეზიდენტს, სხვებს და სხვებს, ერთად დავსხდეთ და შევიმუშაოთ ჩვენი ქვეყნის განვითარების სტრატე-გია-მეთქი (პუტინმა ჯერ კიდევ გაპრეზიდენტებამდე განაცხადა, ჩვენი უპირველესი ამოცანა ქვეყნის განვითარების სტრატე-გიის შემუშავებააო), მაგრამ ამაოდ. საქართველოს პრეზიდენტს, ხელისუფლებას არ სურს ამგვარი კონცეფცია არსებობდეს, მაშინ ყველა მოქალაქეს ეცოდინება ჩვენი ეროვნული ინტერესი, მაშინ მოსახლეობის მოტყუებაც ვერ მოხერხდება, მაშინ თეზისიც: შევარდნაძეს რაღაც აქვს ჩაფიქრებული, აზრს დაკარგავს.

მას გასავალი ახლა აქვს, როცა ვიღაცის კარნახით მოქმედებ და ქვეყნის განვითარების გეგმა სხვის ხელშია. მსოფლიო პოლიტიკური და ეკონომიკური სტრუქტურების იმ გეგმებში კი, რომელთა რეალიზაციაშიც ჩართულია საქართველო, ქარ-თველი ერის ადგილი, მომავალი არ ჩანს. ეს გასაგებიცაა, რადგანაც ამ მსოფლიო ძალთათვის სულ ერთია, თუ ვინ იცხოვ-რებს საქართველოს ტერიტორიაზე, ვინ მოემსახურება ნავთობსადენს. მეტიც, მათთვის უფრო მომგებიანიცაა, რომ ქვეყანა-ში ძირძველი მოსახლეობა, რაც შეიძლება, ნაკლები იყოს, ვინაიდან მკვიდრ მოსახლეობას ყოველთვის მეტი პრეტენზია აქვს, ისინი მომსახურე პერსონალის როლს საკუთარ სამშობლოში ძნელად შეურიგდებიან.

საქართველოს დღევანდელი ხელისუფლება უზომოდ ამაყობს იმით, რომ საქართველო საერთაშორისო ორგანიზაციებში მიიღეს და მას განიხილავენ, როგორც სატრანსპორტო ქვეყანას, რომ ნატოში მიღებას ჰპირდებიან, რომ ეკონომიკის სტრა-ტეგიული დარგები უცხოელებმა შეისყიდეს და არად დაგიდევენ, რომ მილიონზე მეტმა ქართველმა სამშობლო დატოვა, და-კარგულია ერის განვითარებისთვის უმნიშვნელოვანესი ტერიტორია, თანდათან ისპობა ქართული კულტურა, ეროვნული სუ-ლიერება და ზნეობა. საქართველოს დღევანდელი ხელისუფლება საქართველოს აღიქვამს გეოგრაფიულ სივრცედ, რომლის მდებარეობა ხელსაყრელია მსოფლიო ძალების მიერ საკუთარი გეოპოლიტიკური და გეოეკონომიკური კონსტრუქციების რე-ალიზაციისთვის. მე კი საქართველოს განვიხილავ, როგორც ტერიტორიას, სადაც ქართველი ერი უნდა ცხოვრობდეს და ვი-თარდებოდეს. დღეს თითქოს ქართულ სახელმწიფოზე ლაპარაკობენ, მაგრამ როგორ იქნება ქართული სახელმწიფო, თუ იქ ქართველი ერი არ განვითარდა, ასე რომ, დღეს ერის შენარჩუნებაზეა ლაპარაკი და არა ქართულ სახელმწიფოებრიობაზე.

აფხაზეთი იმისთვის კი არ დაიკარგა, რომ მერე შენი გეგმები განახორციელო, არამედ იმისთვის, რომ ამანაც განაპირო-ბოს შენი ქვეყნის სიდუხჭირე, დაშლა და დაღუპვა.

გაიგონეთ ერთი რამ: მსოფლიოს ჩვენს ტერიტორიაზე არ სჭირდება მკვიდრი ერის არსებობა და განვითარება. და თუ იქ-ნება აქ ეს მოსახლეობა, უნდა იყოს იგი, მომსახურე და დამორჩილებული. სტრატეგიული ობიექტები უნდა იყოს სხვის ხელ-ში, როგორც დღეს არის: მრეწველობა, სოფლის მეურნეობა, ტექნიკა, მეცნიერება და განათლება მომსახურე ერს არ სჭირ-დება. ეს არის საქართველოს მომავალი. ეს ბევრმა იცის, მაგრამ მასზე ხმამაღლა ჩემს გარდა არავინ ლაპარაკობს.

- ბატონო ალექსანდრე, თქვენზე ამბობენ ხოლმე, რომ რუსეთის სამსახურში ხართ. ხომ არ ფიქრობთ, რომ თქვენი ამგვარი პოზიცია, როცა ცდილობთ რუსეთის ავი ზრახვები საქართველოს მიმართ თითქმის გამორიცხოთ და მხოლოდ დასავლეთს დააბრალოთ ყველა ის უბედურება, რაც საქართველოს ბოლო წლებ-ში სჭირს, თქვენს ოპონენტებში კიდევ უფრო გაამყარებს ამ ეჭვს.

- მე არაფერსაც არ გამოვრიცხავ, უბრალოდ, როგორც პოლიტოლოგი, ობიექტურად ვამბობ, რითია დაინტერესებული და-სავლეთი და რითი რუსეთი. ამ სინამდვილიდან გამოვდივარ. ობიექტურად კი, არც ერთი მხარის, არც დასავლეთის და არც რუსეთის ინტერესს არ წარმოადგენს ქართველი ერის განვითარება. მისი ბედი, ჩვენს გარდა, სხვას არავის ანაღვლებს. არც მისი აზრი აინტერესებს ვინმეს. საქართველო არის გეოპოლიტიკის ობიექტი და არა სუბიექტი. პოლიტიკის სუბიექტები არი-ან დიდი ქვეყნები, საერთაშორისო ძალები, ტრანსნაციონალური ძალები, საქართველო კი, სხვა პატარა ქვეყნებთან ერთად, პაიკია, რომელსაც საითაც უნდათ, იქით გადააადგილებენ. სწორედ ამ რთულ ვითარებაშია საჭირო, ქვეყანას ჰყავდეს ეროვ-ნულად და პოლიტიკურად მოაზროვნე ხელისუფალი, რომელიც ყველა არსებულ შესაძლებლობას გამოიყენებს და ერს შე-ინარჩუნებს, გადაარჩენს და განავითარებს. ამისთვის კი შევეცდები გამოვიყენო რუსეთის ინტერესებიც, დასავლეთის ინტე-რესებიც და, სიტყვაზე, კონგოს ინტერესებიც. ჩვენ მხოლოდ ასე შეგვიძლია გადავრჩეთ. ჩვენი ბრძენი მეფეები სწორედ ამ-გვარ პოლიტიკას ატარებდნენ.

ქვეყანაში შექმნილი ვითარებიდან გამომდინარე, შეიძლება დავასკვნათ, რომ საქართველოს ხელისუფლება, პოლიტიკური პარტიები და, სამწუხაროდ, ქართული საზოგადოების ნაწილიც აფხაზეთის დაკარგვას შეეგუა. ყველა ამათ კი მინდა ვუთხ-რა, რომ საქართველოსთვის აფხაზეთის დაკარგვა გეოპოლიტიკური, ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი, ეკონომიკური თვალსაზ-რისით, სრულ კატასტროფას ნიშნავს. ამასთანავე, აფხაზეთის დაკარგვა, რა მილსადენიც არ უნდა გაიყვანონ, საქართველოს შემდგომ დაშლას მოასწავებს. არც ნავთობსადენსა და გაზსადენს, არც დიდ აბრეშუმის გზას, არც ნებისმიერ სხვა ფანტა-ზიას, არ ექნება ისეთი მნიშვნელობა ქართველი ერისა და სახელმწიფოს განვითარებისთვის, როგორც აფხაზეთს აქვს“.

ესაუბრა ნატო კორსანტია
"ილორი"